1. پیام ناشناس و بدون نام و نشان و آدرس تأیید نمی شود.
2. تبادل لینک نداریم؛ دوست داشتید دنبال کنید دوست نداشتید من باج نمیدهم که دنبال کنید :دی
بنابراین پیام های تبادل لینک هم مثل مورد شماره 1 صاف میرن تو هرزنامه
3. عالی بود و وبلاگ خوبی دارید و .... هم شامل مورد 2 میشه و میره هرزنامه
با تشکر
سلام دوباره بر شما
ای کاش جعبه نظرات بخش "درباره من" را باز می گذاشتید تا بشود نظر مربوط به همان متن را آنجا داد.
بگذریم؛خواستم خدمتتون بگویم این نظر مربوط به محتوای "درباره من" است. و نظرم شامل پرسش است،پرسش بنده هم این است که به نظر شما یک جامعه در چه حالتی به "علم" آن چنان که شایسته و بایسته است ارج می نهد و آن را محور تمامی امورش قرار می دهد؟؟
آیا به نظر شما در کشور ما و در میان مشتاقان علم و مدارک علمی؛علم آموزی برای کیفیت بخشیدن به سطح علمی جامعه به یک فرهنگ عمومی تبدیل شده است؟
سلام .صبح تون بخیر و شادی باشه
از پاسخگویی تون بی نهایت سپاسگزارم.
پرسش را از دل گلایه هاتون درآوردم،دیدم دلی پردرد دارید و به شدت از وضع موجود دانشگاه ها و دانشجویی نالانید،با طرح این پرسش خواستم یه کم همدردی کرده باشم و هم این که ذهن تون را از فضای گله به سمت دلایل پیدایش چنین وضعی معطوف بدارم.حال این لطف شماست که به آن تم فلسفی داده اید.( شارمین؟ و حال چرا شارمین؟!)
-پرسش دوم در دل خودش تا اندازه ای (در مقام یکی از دلایل)پاسخ پرسش اول را دارد و شما نیز به خوبی به آن اشاره کرده اید. بله، از آنجا که "علم" در مملکت ما به فرهنگ تبدیل نشده،آن هم فرهنگ عمومی،سرنوشت اش این چنین اسف بار رقم خورده!!! اجازه بدهید مثالی بزنم:
در حال حاضر خانواده ها به اهمیت زبان خارجی به خصوص زبان انگلیسی و فرانسوی و تا حدی آلمانی در اینده شغلی و کاری فرزندان شون تا اندازه ی زیادی پی برده اند،لذا همت شون را بر این گذاشته اند تا هر طوری که شده فرزندان شون به یکی از زبان های خارجی تسلط لازم و کافی پیدا کنند. به نظر بنده این امر الان در بدنه نظام اجتماعی جامعه پیوست شده و به فرهنگ عمومی تبدیل گشته؛حال بگذریم که عده ای نیز ممکن است برای کلاسش پی گیری این موضوع باشند.اما نهایت امر این که خانواده ها هم احساس نیاز و هم نیاز پیدا کرده اند به این که فرزندان شون حتما زبان یاد بگیرند،چرا که به خوبی دریافته اند و فهم کرده اند که به کاربچه هاشون خواهد آمد(اشاره به تاثیر زبان به کم و کیف زندگی بچه در اینده).اما متاسفانه این احساس نیاز و خود نیاز نسبت به علم عمومی و فراگیر نشده، در واقع مردم پیوند بین "مدرک تحصیلی" را با ارتقاء شغلی و درآمد بیشتر فهمیده اند اما هنوز به نقش بنیادی "علم" در ارتقاء کیفیت زندگی به درستی درک نکرده اند،برای همین بیشتر مشتاق مدرکش هستند تا خودش/به هر ترتیب ،هرگاه "نیاز به علم" به تمامی لایه های اجتماعی جامعه رسوخ و رسوب کنه،انوقت می شود به این که علم آموزی به یک فرهنگ عمومی تبدیل شده ،امید بست.شاید در اینده پُستی در این خصوص منتشر کردم.
+ بنده را به دلیل طولانی شدن نظرم عفو کنید.ببخشید
سلام و وقت بخیر و شادی و سلامتی
از این که وقت می گذارید و پاسخ می دهید بی نهایت سپاسگزارم.
-آهان، از آنجا که تم پرسش بنده را فلسفی تلقی کردید،از ایشون که فلسفه شون خوبه برای پاسخ کمک خواستید(خنده + تأیید)
-نیروانای ارجمند و گرامی،اجازه دارم یه کوچولو نظر شما را اصلاح نمایم؟
(با کسب اجازه): نظر این است که چون در جامعه " رفاه نسبی" و "سیاستگذاری های درست " نیست باید سراغ علم رفت!! به طور عام اگر عموم افراد جامعه و به طور خاص اگر نخبگان و تحصیل کرده های دانشگاهی،و به طور خاص تر اگر دولت مردان کشور " علم" را دایرمدارشان قرار دهند و عالمانه "فکر" کنند و عالمانه "عمل" نمایند؛ آنگاه شکم سیری، پولداری، ثروتمندی، خوشبختی، رفاه، دولتمندی ، تعالی و کمال به جامعه رو خواهند کرد!!
علم شاید نتواند "اخلاق" را تولید و رشد و رونق دهد ولی "رفاه" و" معیشت استاندارد" را می تواند.گواه این ادعا هم قرائت تاریخ اروپا از رنسانس به این طرف است.
+ اگر مایل بودید و رشته تحصیلی خود را بیان فرمایید،خوشحال می شوم/
سلام دوباره بر شما
اولا تبریک بنده را به دلیل مرتبط بودن رشته تحصیلی تون با حوزه "آموزش و پرورش" پذیرا باشید.
ثانیا،به گمانم در استخدام کلمات و انتقال مفاهیم و ارتباط گیری بسیار ضعیف عمل کرده ام که فرهیخته ای چون شما به تحلیل و استدلالم رنگ و بوی ایده آلیستی و اتوپیایی داده است!!
ثالثا قصد دنباله دار کردن موضوع و یا متقاعد کردن شما و یا تحمیل نظراتم بر شما نیستم.
رابعا از گفته خود شما استفاده می کنم و خدمت تون عرض می نمایم تا زمانی که علم مبنا و محور تصمیم گیری ها واقع نشود، همچنان شاهد آشفتگی و ناهنجاری و نابسامانی نه تنها در نظام اقتصادی(درآمد نجومی برادر همکارتون و عدم پوشش درآمد شما زن و شوهر با مدرک دکترا و شغل معتبر برای یک سفر خارجی) بل که در سایر نظام های فرهنگی،اجتماعی، سیاسی و زیست محیطی جامعه مان نیز خواهیم بود.
وضعیت عمومی به ویژه اقتصادی و معیشتی و رفاهی دو کشور کره جنوبی و برزیل را به ترتیب در سال های 1961 و 1990 میلادی در نظر آورید.آشفته ترین وضعیت و نابسامان ترین اوضاع را تجربه می کردند؛طوری که بیشتر اقتصاددانان توسعه از این دو کشور در آن مقاطع زمانی قطع امید کرده بودند؛ اما زمانی که پارک چونگ هی(رئیس جمهور کره جنوبی) و کاردوسو (رئیس جمهور برزیل) مبنا را بر این گذاشتند که کشورشان را به روش علمی مدیریت کنند،نه تنها آشفتگی ها به سامان رفت بل که در حال حاضر جزو 10 کشور پیشرفته جهان محسوب می شوند.
نیروانای گرامی،بحث محوری بنده این است که آشفتگی ها و پیچیدگی های اموری که هم اکنون بر جامعه سایه افکنده،فقط وفقط با بینش و روش علمی قابل حل و فصل هستند.
موفق و موید باشید و ایام وتعطیلات پیش رو را بخوبی کنار خانواده بگذرانید.
با توجه به پروفایلتون توقع داشتم پستهاتون فقط وقایع روزمره نباشه و کمی هم به سوی نویسندگی میل کنه.
کجایی خواهر؟
نگووو عزیزدلی ♥
دیدم چنوخ ننوشتی اومدم وبلاگ دیدم همه چیو ورداشتی جم کردی .. به قول اون آقاهه مارو دور ننداز .. بیا مارو مستفیض کن خواهر 😘
چشم به راهت میمونم [:تلفن زندان را میگذارد:دی]
چند وقت بود پست نزاشته بودی اومدم دیدم از اینجا رفتن😁😁😁 ای بابا 😑
ای بابا 😔
ای بابا 😭
عزیزم....
بیا بنویس
هر چقدر که بد باشه بهتر از نگفتشه....
ناراحت شدم 🥺😔
دلم برات تنگه
سوژه پیدا نشد؟
چرا اینجارو پکوندین از نو ساختین ؟
رمز ها خیصوصی است ؟
اخه ارشیو هم نیست :"""
